dag 55 excursie en reisdag naar Dunhuang

om 08.15 zitten we al met heel veel chinezen aan het ontbijt. We gaan vandaag de oude hoofdstad van de oeigoeren bezoeken, Gaochang. Het busje waar mee we gaan is toch echt berekent op chinezen en niet op Nederlanders, dus we zitten wat krapjes vooral als je ook nog eens lange benen hebt of wat meer kilo's meesjouwt dan de gemiddelde mens. De rit erheen gaat weer door de troosteloze woestijn. Op een gegeven moment komen we heel veel oeigoeren tegen op brommertjes, fietsen en lopend. Volgens ons hebben ze vandaag hun suikerfeest, de Ramadan is namelijk afgelopen. In de oude ruine stad aangekomen nemen we een ezelkar die ons naar het boedistische komplex brengt. Er is niet veel meer van over en je moet je fantasie een beetje laten werken, maar je ziet nog duidelijk de vormen van een tempel. We lopen hier wat rond, klimmen eens hier op een muurtje en dan daar weer op een heuveltje. Alles is opgetrokken uit het leem van de omgeving. De stad gaat dus eigenlijk op in de omgeving. Zo met de zon erop geeft het soms schitterende plaatjes. Maar stoffig, jongens wat is het hier droog en ook wij hebben op deze hele reis nog maar 1 dagje regen gehad, dat is toch wel een wonder. De temperatuur is gelukkig wel naar beneden gegaan, maar overdag als de zon volop aan de hemel staat is het nog steeds een lekker temperatuurtje. Dan gaan we verder en komen in de bergen die er, vind ik, heel nep uitzien, maar zo echt zijn als het maar kan. We gaan naar de lokatie van de opera van Koning Aap. Ja klopt hier heeft onze reisorganisatie haar naam aan ontleent. Het is wel leuk maar niet spectaculair. Daarna gaan we naar de zandduinen die op 5 minuutjes liggen. We beginnen met z,n allen aan de klim naar boven, de een is er wat sneller dan de ander maar we komen er. Het is wel wat anders dan de duinen van Vlieland, het zand is lang zo zacht niet, je zakt niet tot je enkels weg, gelukkig maar want daar heb ik ook een hekel aan. Boven op de top voeren we nog even een discussie over de duinen van Friesland, natuurlijk hebben wij duinen, de kale duinen van Appelscha. De rest wil het niet geloven, maar dan moeten ze toch echt zelf maar eens komen kijken.
De flamming mountains staan ook nog op het programma, maar sinds een jaartje moet je ook al betalen om van dit natuur wonder te mogen genieten en dat zijn wij niet van plan. Maar die chinezen zijn ook niet gek de parkeerplaats hebben ze uitgegraven dus je rijdt naar beneden en dan hebben ze er ook nog eens een muurtje omheen gebouwd. Dus niet betalen dan ook geen foto's, wij kiezen voor het laatste. Onderweg hebben wij al veel meer vlammende bergen gezien, dus wij geloven het nu wel. Na nog een bordje eten en wat internetten in het hotel pikt het busje ons weer op om ons weer naar het treinstation in Daheyan te brengen. Op de snelweg staan hier borden met fasten seatbelt ook in Iran zag je die borden langs de snelweg, maar niet dat iemand zich daar wat van aantrekt. Ook lichten op in het donker doet niet iedereen in China, dus de chauffeur moet goed opletten. En op het kruispunt de bocht afsnijden en dus binnendoor rijden vinden ze hier leuk. Gelukkig is het hier nog niet druk op de weg en zijn de wegen breed dus dan gaat het ook nog steeds goed. We zitten nu in 6 persoons coupes en een beetje verdeelt. Ik deel deze keer de coupe met 5 chinese heren, die allemaal al lang in bed liggen. Zij zijn waarschijnlijk uit Kashgar gekomen en wij stappen nu s'avonds bij hun in. Iedereen zit ons weer aan te kijken als we met al onze koffers en bagage binnen komen. Ik lig deze keer helemaal boven en dat is wel even een klim vooral voor iemand die zo lenig is als ik.