Expeditie Kirgizstan dag 45,46,47,48

Helaas regent het als we s'morgens vertrekken en dat is toch wel een beetje shit want we gaan nu kamperen. De wegen zijn echt goed, niet dus. Veel gaten en met de regen dus plassen. We hobbelen met een snelheid van zeg maar 25 a 30 km door het land. Door de regen en de omstandigheden van de wegen zijn onze windows al snel heel vies en het zicht dus beperkt. We reizen met een oude legertruck waar ze een passagiers cabine op hebben geplaatst. Er zijn 19 zitplaatsen en daarmee is er dus een plaatsje voor iedereen wel wat krapjes maar alla. Onze bagage ligt op het dak onder kleden. We lunchen in een klein dorpje in het dorpshuis, gelukkig niet buiten dus. Hierna rijden we een poos op met de rivier de Naryn en het begint droog te worden we stoppen even bij een stuwdam in de rivier. Daarna verder naar Toktogul. Zodra het meer in zicht komt gaan we van de weg en hobbelen door het veld naar het meer. Aan de oever gaat alle bagage van het dak en zet iedereen een tent op. Het is gelukkig droog. Maar het wordt al snel donker en na onze maaltijd bereidt door de crew, duiken we de tent in. S' nacht heb ik het niet koud maar Conny wel.

S morgens zijn we allemaal blij dat het droog is gebleven en we dus de tenten droog op kunnen ruimen. De een heeft het koud gehad de ander op een steen gelegen en zo hadden we allemaal wel iets, maar iedereen was blij met het droge weer.
Na het ontbijt gaan wij alvast op weg en de truck wordt opgeladen met alle bagage. Na een uurtje lopen en even zitten..... naast de weg is de truck erweer en pikt iedereen op waar hij of zij is gebleven langs de route. Nu gaan we kijken of we naar de vlakte van Suusamyr kunnen reizen het heeft namelijk al gesneewd en dan gaan de passen dicht. Maar wij hebben geluk en kunnen over de Ala bel pas van 3184 mt. En het is toch een mooi en ongerept land. Als je van bergen en mooie steppe landschappen houdt moet je hier zijn. Dan weer die kleur en dan weer met wat gras en dan met sneeuw . Soms woest maar soms ook heel mooi glooiend zodat je bijna denkt dat het duinen zijn. En altijd met kuddes en herder. De herders zitten hier op een paard, ezels zien we niet meer als rijpaard. We lopen halverwege de dag nog even een stukje over een gravelroad langs een zeldzaam mooi stukje natuur. Op de Susaamyr vlakte kamperen we aan een rivier. Het begint al snel donker te worden en we leggen dan ook een kampvuurtje aan, want de kou komt nu ook. De sterrenhemel die we zien is eindeloos, je ziet alle sterren maar ook de wegen tussen de sterren. De melkweg dus.
Maar dit helder zicht heeft een consequentie, kou, dus. We zitten op een hoogte van 2200 mt en s nacht gaat het 15 graden vriezen en koud dat bijna iedereen het s nachts heeft gehad. Jongens dit is echt afzien. Overdag is het landschap mooi maar de nachten dat is ontberen. Ik lig te dromen over ons weekje Gambia dan kunnnen we heerlijk opwarmen in de zon. Maar ja midden in de nacht bij zo'n vrieskou verwarmt het niet. Er is eentje die buiten heeft geslapen Wouter de lieder, de slaapzak van hem is helemaal bevroren maar van kou heeft hij niks gevoeld, kun je toch bijna niet geloven, maar het is toch zo. De volgende morgen staat de rijp op elke tent bij dik en dun en we gaan vandaag dan ook langzaam van start.
Na een wandeling van anderhalf uur waarbij we een klein dorpje passeren wat helaas geen cafe heeft en waar we dus niet kunnen opwarmen stappen we weer in de bus.
Eigenlijk is het overdag schitterend weer, lekker zonnetje en wat vrieskou maar door zo'n pet nacht zijn we allemaal wat in mineur. Maar al snel gaan de grapjes weer door de bus en de snoepjes, laten we die vooral niet vergeten. De koekjes en snoepjes wisselen elkaar met grote regelmaat af en iedereen eet er het zijne uit. En als we niet snoepen zit we wat te dutten om de nacht weer goed te maken. En er ontstaan plannen om in Kirgizstan een vakantiepark op te zetten , want echt het is een mooi land en er komen nog maar weinig toeristen. Maar de akkomodatie is ook niet echt je van het, dus daar gaan wij iets aan doen. Iedereen wil wel een baantje in het bedrijf en volgens ons moet het een echte kraker worden. We besluiten niet naar Son kul te gaan omdat dit nog hoger ligt dan de laatste overnachtingsplaats. We rijden er boven langs via de Kyz-Art pass 2664 mt richting Dolon. Hier lunchen we vlak buiten het dorpje en hebben veel bekijks. Alle schooljeugd komt even langs of op de fiets of op het paard. Na nog een paar uurtjes rijden komen we bij een campingplaats (wild camperen hoor) op ongeveer 2000 mt hoogte en weer aan een rivier. Gelukkig is het deze nacht een beetje minder koud maar echt je van het is het nog steeds niet. Iedereen is dan ook blij dat hij s morgens zijn tent op kan pakken en weet dat hij de komende nacht in een huisje kan slapen bij Tash Rabat. We lopen ons s morgens weer even warm, maar ook dat lukt nu niet echt. De bergen zijn zo hoog dat de zon de weg niet bereikt en er staat wel een stevig windje. De meesten uit de groep zijn dan ook blij als de truck op komt dagen en we in kunnen stappen. De laatste lange etappe in de truck staat op het programma. We gaan vandaag naar Tash Rabat en zullen morgen de grens passeren.
We hobbelen weer over kirgisische wegen en het gaat over bergen en door dalen. Dan door een pas en daar ligt het plaatsje Naryn. Hier gaan we nog een half uurtje over de kleine bazaar, kan iedereen nog iets te eten kopen voor de dag van morgen.
Als we terug zijn bij de bus horen we dat Floortje naar Biskek moet, ze heeft namelijk toch nog kans op een visum voor China maar dat moet in Biskek geregeld. Een half uurtje later zit zij in een taxi richting Biskek en wij zijn weer onderweg naar Tashrabat. En dan zien we eindelijk de eerste echte kameel van de reis. Tot nu toe waren het eigenlijk alleen maar drommedarissen die wij hebben gezien. Het laatste stukje naar onze overnachtingsplaats op 3000 mt hoogte gaat door de sneeuw. We komen bij het plaatsje wat bestaat uit 1 woning, een keuken en een woonkamer annex slaapkamer en een oude caravanserai. en wonder boven wonder staan er nog 2 yurts, de tenten van de nomaden, maar deze staan er als overnachtingsplaats. De helft van de groep gaat in een yurt en de andere helft neemt de woonkamer in beslag. Na een kijkje in de caravanserai gaan we eten. Dit is reuze gezellig zo met z'n allen in de keuken. Op de vloer en rond een grote tafel. Na het eten nog even wat gepraat en geklets en dan de laatste plaspauze bij een WC die 500 mt verderop in de sneeuw staat. Dus de meesten doen het gewoon achter het muurtje van de schuur met de koeien als gezelschap. Wij slapen met z'n, vijven in de woonkamer maar niemand slaapt goed die nacht ondanks dat het niet heel koud is. Maar we hebben allemaal wat last van de hoogte. De volgende morgen zijn we wat duizelig en sommigen aan de diaree. Dus ondanks het mooie afgelegen plaatsje zijn we toch blij dat we weer op weg zijn.