treinreis langs het Baikalmeer

Zaterdag 3 oktober

Vanmorgen de anderen niet eens horen opstaan zover was ik nog weg in dromenland en met mijn oordopjes in hoor ik ook het gerommel niet.

Gisteravond nog even de kakkerlak gevangen met behulp van het papschaaltje, het was een kleintje die onze kamer in kwam wandelen en daar zaten we ook niet op te wachten.

E & E gaan buiten nog even wat foto's maken van het gribus gebeuren (Els haar woorden) rond ons Aparthotel Dzambala. Van buiten ziet het er dus niet uit, de omgeving dan, maar van binnen is er niks mis mee.

De taxi is mooi op tijd en dropt ons bij het station, ook hier is de omgeving niet echt inspirerend, het stations gebouw zelf is wel weer mooi. We gaan even op onderzoek uit naar hoe we bij de diverse sporen kunnen komen en we snappen direct hoe het werkt.
We halen nog even een cappuccino en een theetje en wachten tot de trein binnenkomt, hij is voor het eerst in onze 4 weken te laat.

De Provodnitsa wil niet op de foto en komt een beetje nors over maar valt erg mee, we krijgen op een gegeven moment zelf wat bessen van haar uit een grote fles. Terwijl we over het perron liepen, hoorden we ook iemand Nederlands praten, dat is voor het eerst sinds??

We installeren ons en laten het Baikalmeer in al zijn schoonheid langs ons heen gaan, en ook de bossen en bergen met hun mooie herfstkleuren. We rijden van Irkutsk eerst nog een stuk over "land" en komen dan bij het meer, het is echt een prachtige rit. We rijden ook niet bijzonder snel en het weer is schitterend, we hadden het niet beter kunnen treffen en onze camera's maken overuren. Aan het eind van het stuk langs het meer, hebben wij aan de ene kant het mooie meer en aan de andere kant met sneeuw bedekte bergtoppen, echt magnifiek.

Op het station hebben Elly en ik nog even ons raam gepoetst zo goed en zo kwaad als het ging. Daar hebben we nu gedeeltelijk profijt van, het zijn niet meer stippen op het raam maar nu uitgeveegde stippen :).

Onderweg zie ik nu ook met een zekere regelmaat de km bordjes we zitten ergens rond de 5300 km, maar ik ben steeds te laat als ik er eentje wil fotograferen.
We eten en drinken wat in de trein, we hebben gister bij de spar van alles ingeslagen en dat moet nu op.

Het laatste stuk rijden we door de delta van de Selenga rivier, ook dit is mooi maar weer veel gecultiveerder. Ik zie op een gegeven moment 2 wolven, of anders 2 honden die erg op wolven lijken.

Ulan Ude de hoofdstad van de autonome republiek Boerjatie bereiken we ook ongeveer 10 minuten te laat. Ulan Ude ligt in een vallei ingeklemd tussen twee bergketens en de rivieren Selenga en Uda. Onze gastheer Arsalan staat op het station op ons te wachten en neemt ons mee naar het Smile House . Tot onze verrassing zitten we nu op de 7e verdieping, 110 treden zonder lift, in een homestay. Wat anders dan we verwachtten maar het ziet er heel gezellig uit en de 2 jonge eigenaars zijn heel vriendelijk en spreken goed Engels en zij ook Duits.

We zijn er al achter dat in Rusland niks is wat het lijkt, ook nu weer is onze accommodatie van buiten prut, een deur die je geen cent zou weigeren, 2 deuren er achter waarvan wij de zin niet inzien, omdat ze open staan als je eenmaal door deur 1 bent. Als je dan eindelijk op de 7e verdieping bent , 110 treden verder, dan kom je opeens in een andere wereld, een heel vrolijk en smiley appartement.