Excursie naar Cape Choboy

Vandaag samen met onze gastheer Sergey naar Cape Choboy geweest een prachtige dag.

maandag 28 september 2015

Vandaag "vroeg" opstaan want we gaan met onze gastheer Sergey naar Cape Choboy, het meest noordelijke puntje van Olkhon eiland. Het is vanmorgen al weer blauw en de zon schijnt, het is nog wel frisjes maar dat maakt niks uit, als het maar droog is.
Om 09.00 staan wij bij de kleine pick-up 4-wheel drive waarmee we de tocht gaan ondernemen.

We hebben er voor gekozen met Sergey mee te gaan omdat je anders met een busje vol chinezen mee gaat en daar hadden we niet zoveel zin in.
We rijden het dorp uit en stoppen eerst een stukje voorbij Sjamaan Rock, met ook weer een prachtig uitzicht op de kleine zee,(Maloye More) dit is het gedeelte van het Baikal meer, wat tussen het eiland en het vasteland ligt. Voor ons ligt de nederzetting Kharantsy, de wegen zijn echt zanderig en soms zelf modder, dit omdat het de afgelopen dagen heeft geregend. Wij hebben geluk, tot nu toe hebben we mooi weer, lucky we.

Sergey ziet een busje met Chinezen rijden of eigenlijk al 3 busjes, wij weer de auto in en daar gaan we. We rijden langs de kust en op een gegeven moment door het bos , hier is de weg het slechtst, we hotsen en botsen in de auto maar we komen overal doorheen. Dan rijden we door het duinlandschap van Peschanka baai en komen we langs een kamp uit de sovjetperiode . Het kamp is gesloten in 1956 tijdens de regeerperiode van Chroesjtsjov. De mensen die er zaten kwamen veelal uit de Baltische staten en de Oekraïne en ze zaten er voor relatief kleine misdaden, ze werden te werk gesteld in de Maloy More Fish fabriek. We besluiten nu door te rijden zodat we hopelijk als eerste bij Kaap Khoboy zijn.

Net voor de echte stop staan we nog even stil aan de west kant van het eiland, ook hier hebben we weer een prachtig zicht op de kliffen langs de kust genaamd
Sagan-Khushun,de Drie Broers. De schoonheid van de plek bracht de beroemde Russische schrijver Valentin Rasputin tot het volgende citaat:
"l would choose this place as grave for Ghengis-Khan.
And I would bring here people with different sins to show them what they are fighting against; I wish poor souls found here relief, ill people - health, and people with big egos - humility".


Dan door naar Cape Choboy , we parkeren de auto onderaan de klif en lopen langzaam omhoog, eerst naar het eerste punt terwijl we daar staan en genieten van het uitzicht, nu over het grote deel van het Baikal meer , komt er een jeep aan en die dropt nog 2 reizigers. We hebben ze eergister in een restaurant zien zitten, zo groot is het eiland, dat we al bijna iedereen herkennen. We speuren naar de bijzondere Baikal zeehond een zoetwater zeehond die hier soms liggen te zonnen, maar vandaag niet.

Langzaam lopen we langs de klifkant omhoog naar het hoogste punt van Cape Choboy (883 mt) we hebben echt prachtige uitzichten, het weer werkt helemaal mee. We maken de nodige foto's en schieten stukjes film en luisteren naar de verhalen en legendes die Sergey weet te vertellen. 1 daarvan gaat over een vrouw die hier leefde en tegen de goden zei ik wil de baas zijn hier op het eiland, de goden stemden ermee in onder de voorwaarde dat er geen oorlog meer mocht zijn op aarde en vanaf dat moment zou zij de baas worden, maar tot het zover was werd ze veranderd in een rots. Vanaf het hoogste punt naar rechts gekeken zie je inderdaad in 1 van de rotsen een gezicht, met een beetje fantasie.

We komen ook weer de nodige bomen met wenslinten tegen en gebedspalen met lintjes en onderaan allemaal muntjes. Sergey legt uit dat de paal uit 3 delen bestaat, het bovenste deel is de hemel, het middelste deel is het hier en nu en het onderste deel vertegenwoordigd de slechte , boze, geesten het hiernamaals en om die gunstig te stemmen krijgen ze muntjes toegeworpen.

Na de nodige tijd te hebben genoten van de omgeving en de rust lopen we langzaam weer terug. De chinezen zijn ondertussen ook gearriveerd en bevolken nu de paden omhoog. Wij rijden een stukje verder met opnieuw een prachtig uitzicht over het Baikal meer. Het Baikal meer heeft de grootste zoetwater reserve op aarde, zelfs meer dan de 5 grote meren in Canada en Amerika samen. Op de plek waar we nu staan nuttigen we onze lunch. En we maken hier gebruik van de natuur wc, ook die is zo nu en dan nodig.

We gaan verder richting het weerstation bij Uzur. Op weg hierheen zien we een groep wilde paarden, in ik zou bijna zeggen alle kleuren van de regenboog maar dat is niet waar. Ze zijn grijs, zwart en bruin met alle schakeringen er tussen in. We zien ze hier waarschijnlijk omdat we nu ook bij het punt komen waar je op dezelfde hoogte bent als het meer en ze een natuurlijke toegang tot het water hebben. We stappen even uit bij de paar huisjes die hier staan en steken even de hand in het water, voelen we Baikal ook nog even. Het water is niet super koud, maar in zwemmen gaan we toch maar niet doen.

We rijden weer via wat andere binnenpaden terug totdat we weer bij het kamp zijn, we houden hier nu even halt. Er is eigenlijk niks meer over van het kamp zelf en er zijn ook geen foto's beschikbaar omdat dit in die tijd verboden was. Er staan nog een paar huizen van de toenmalige bewakers. De kerk heeft er voor de overleden een kruis geplaatst zodat er toch een overdenkingspunt is, een soortement memorial die is er namelijk nooit gekomen voor de mensen die hier zijn overleden.
Er is iemand die hier nu een nieuwe woning heeft gebouwd en probeert hier een bestaan op te bouwen. Je moet wel tegen de rust kunnen want veel buren heb je niet en niks is even makkelijk te bereiken.

Rond 15.45 zijn we weer in Khuzhir, Sergey zet ons af bij het plaatselijke museum, wat in een gebouw bij de school zit. Elly noemt het een troepjes museum en dat is denk ik nog te mooi omschreven. Er ligt van alles, van stenen tot gereedschappen en handwerkjes en foto's en opgestopte vogels en andere dieren, roebelbiljetten en wat al niet meer. Nergens een vertaling bij en belabberd tentoon gesteld. We staan in een kwartiertje weer buiten de deur.

Na een paar boodschapjes te hebben gedaan gaan we op weg naar Philoxenia en onze mooie kamer, we bespreken ons diner voor zes uur bij onze buurvrouw Nadine en dat is het voor vandaag.