dag 17 26-09-05 Tabriz

Gelukkig heb ik jouw beschermengeltje Agatha want ook lopend heb je dat zeker nodig. Oversteken via een zebra is hier totaal geen garantie. De ene auto stopt maar de volgende vliegt er met een grote boog omheen en zeilt dan ook nog net bij ons langs of kan nog net stoppen. Maar het begint snel te leren, gewoon niet aarzelen en doorlopen dan stoppen ze wel. Vanmorgen gaan we eerst even bij het VVV langs hier kunnen we wisselen bij Nasser Khan maar tot onze verbazing zegt hij ook hebben jullie al ontbeten en nee dat zouden we nog doen. Hij zorgt voor thee en iemand haalt voor ons de lekkerste yoghurt van Tabriz op met honing en brood en daar zitten we dan in het VVV kantoor ondertussen met een groep van wel 10 personen te ontbijten, zie je dat al gebeuren in het kantoor van de rabobank. Nee bij ons is zoiest onmogelijk. Hij regelt dat er geld komt en wij krijgen voor 1 euro 10000 rial. Na dit leuke ontbijtje gaan we de bazaar in we starten bij de specerijen bazaar. En hoewel we volgens ons de weg nog steeds weten zijn we aan het eind toch heel ergens anders dan we hadden gedacht. Maar eerst door de specerijen het ruikt heerlijk en heel veel mensen heten ons welkom in Iran want ze zien natuurlijk direkt dat wij uit het buitenland komen. En ze vragen meestal vol belangstelling uit welk land, of zeggen Duitsland maar nee het is Nederland en meestal volgt dan het onvermijdelijke Amsterdam. We zijn nu al zover dat als ze vragen waar woon je, wij dan maar zeggen Amsterdam. Na een poosje gewandeld te hebben wijst er iemand op een uitgang, wij naar buiten en komen dan bij een prachtige Medresse volgens ons vd vrijdagsmoskee. Er is ook nog een theologieschool bij dus we zien heel wat Mollahs en Ahatollahs maar als ik vraag of ze op de foto willen dan gaat dat niet door. Later heb ik even het gebouw van een afstandje gefilmd en er toen even een groepje opgezet. Ook hier zijn ze aan het restaureren maar door de ramen krijg je al wel een indruk van hoe groot zo'n gebedsruimte is. Dan de bazaar weer in we gaan nu door het tapijtgedeelte. We zien een mannetje met thee en nemen ook plaats op een bankje in de gemetselde bazaar gangen. Maar dan nodigd iemand ons in zijn winkeltje. Langs de gangen heb je allemaal kleinen winkeltjes met een oppervlakte van 4 a 5 vierkante mt. In dit winkeltje zien we verder niks alleen een toonbankje met veel vakantiefoto's wij denken in een resiburo te zitten. Maar even later komt er iemand langs die redelijk engels kan en dan blijkt dat de eigenaar tapijten verkoopt die liggen ergens anders en hier handelt hij de papieren boel af. Maar de foto 's komen uit de periode dat hij bokskampioen van Asia was en dus veel reisde. We hoeven niet voor de thee te betalen. Hierna dwalen wij weer verder en komen bij een vreselijk lokaaltje waar we weer een theetje nuttigen. En jawel dan zijn we de weg kwijt, maar wat wil je ook in zo'n bazaar met allemaal kleine winkeltjes die op elkaar lijken en straatjes die dan weer zus en dan weer zo gaan. Na 2 keer vragen zitten we weer op de juiste weg. Maar we moeten wel buitenomlopen om daar te komen waar we willen zijn nl. bij het theehuisje Cuney. Hier zitten de Iraanse mannen aan de waterpijp. Je ziet in restaurantjes of theehuisjes nooit vrouwen, als er vrouwen zitten dan zijn het buitenlanders. Maar we worden heel vriendelijk binnengevraagd. Na het zoveelste theetje besluiten we naar het hotel te gaan voor een middagdutje want ja dat was de afgelopen nacht toch echt niks. Op weg naar het hotel komen we langs een loodgieter en hier gaan we naar binnen om een dop te kopen voor de wasbak en dit lukt ons direkt met behulp van een andere klant die hem ook voor ons betaald en er niks voor terug wil. Dan komen we langs de lemoentjes en er gaan 4 mee voor in het water, ook deze mogen we weer gratis meenemen, dit gaat leuk worden. Na een uurtje rust gaan we op naar de blauwe moskee, onderweg drinken we nog even een versgeperst citroensapje, maar het blijkt iets zoets te zijn zonder heel veel smaak.
In de blauwe moskee zijn ze driftig aan het restaureren maar je kunt al wel een indruk krijgen van hoe het geweest is. Je ziet tegels in alle mogelijke blauwe kleuren en patronen. Op het plein naast de moskee is een soortement tentoonstelling over de oorlog tussen Iran en Irak, met natuurlijk de nodige propaganda. Martelaars wordt het eewige leven beloofd en gegeven en het was niet Irak die hun aanviel maar de zionisten waren in de Baath partij gevaren. We gaan in het parkje zitten bij de moskee want we willen ons dagboek een beetje bijschrijven. Al snel komt er een jongen bij die graag zijn engels wil oefenen, eerst wil hij nog even weten hoe oud we zijn (want hij wil natuurlijk naar het buitenland) maar helaas wij zijn te oud voor hem. Maar we hebben toch een leuk gesprek. Hij weet o.a. dat wij een toilet hebben met een chair. Ja dat is toch een leuke omschrijving van een wc pot. OOk zijn ze heel geinterreseerd in auto's en de prijzen daarvan. Al snel komt er nog iemand bij zitten die ook van alles over Nederland wil weten en als wij hun thee aanbieden schieten ze weg en komen terug met thee wat we weer niet mogen betalen. Rond 20.00 uur gaan we voor een pizza, maar omdat ik heel nodig moet piessen en er hier geen tuvalet WC in de restaurantjes zijn laten we de pizza inpakken en lopen naar het hotel. Op weg naar het hotel worden we nog door 2 meisjes uitgenodigd bij hun thuis maar daar hebben we deze avond even geen zin in.