Op naar de Top

Zaterdag 1 september

vanmorgen rond 04.30 gaat de wekker, snel allemaal even naar de badkamer, kleren aan, zoveel laagjes als je maar hebt want het wordt koud vandaag en als de organisatie vindt dat je niet warm genoeg gekleed bent plukken ze je van het parcours en dat willen we toch niet.
Na het ontbijt nog snel even naar de WC en dan de bus in op weg naar Bedoin. We zitten in een dubbeldekker met o.a. een groepje jeugd, waarvan de ene na de andere begint te overgeven. Gelukkig kunnen wij ons ontbijt binnen boord houden. Met de bus zijn we nog zo'n uur onderweg rond 07.10 zijn we bij de start. Hier staan ook Tjerkje haar nicht en de man weer die wensen ons succes vandaag. Wildplassen is verboden dus we maken allemaal nog even gebruik van de dixie's die op het terrein staan. Dan houdt de voorzitter een toespraakje waarin hij o.a. aankaart dat je de Mont Ventoux en zijn veranderlijke weersomstandigheden goed kunt vergelijken met kanker. Bij beiden weet je nooit waar je aan toe bent. De ene dag ben je nog gezond en voel je, je prima en de volgende dag heb je kanker en begin je aan de strijd om beter te worden. Na 1 minuut stilte vertrekken we zo rond 07.30. We weten dan nog steeds niet of we door kunnen naar de top. Ze willen de beslissing zolang mogelijk uitstellen en kijken wat het weer in de rest vd ochtend gaat doen. We hebben besloten rustig van start te gaan en ons zelf niet op te blazen. We starten achteraan en dat is wel zo prettig dan heb je gelijk niet allemaal mensen om je heen te lopen en te dringen. Langs de kant vd weg staan van die mooie paaltjes met daarop het weg nummer , het stijgingspercentage en de afstand tot de top. We lopen gestaag door, drinken een slokje, eten een hapje en zetten de ene voet voor de andere. In de groep wandelaars, ongeveer 100 , zitten ook een paar mensen die met een rolstoel omhoog gaan, jeetje als je ziet wat voor inspanning het hun kost, diep respect dat zij het op deze manier proberen. Ook passeert ons op een gegeven moment een mevr die in / op een handbike omhoog gaat. De zweetdruppeltjes lopen over haar gezicht maar ze zet door. Bij de eerste verzorgingspost die flesjes water uitgeeft staat ook onze medebewoonster en die vragen we of ze wat van onze kleding mee naar beneden wil nemen. Ik doe o.a. mijn T-shirt met lange mouwen uit maar mijn vest houd ik nog even aan en later heb ik daar ook echt geen spijt van , want toen we hoger kwamen en de wind meer vat op ons kreeg werd het toch weer zo koud dat de rits wel weer dicht kon en helemaal omhoog.
Soms stijgen we met 7,5 % dan weer 8 of 9% en ik geloof zelfs dat er 10% tussen zat. Op een gegeven moment komen ons de hardlopers achterop die om 09.00 uur zijn gestart. Al vrij vlot in het begin zien we de fietsers die vanaf Sault de eerste beklimming hebben gedaan afdalen , en later passeren ze ons weer op weg omhoog. Het lopen gaat ons verbazend wekkend goed af, al die km's lopen hier op het friese platteland hebben er toch toe bijgedragen dat we vandaag zonder al teveel moeite omhoog gaan. De eerste 10 km lopen we met z'n vieren, daarna gaan we 2 aan 2 verder. Jantien en Tjerkje zijn wat steviger doorstappers dan Ingrid en ik, maar het verschil wordt nooit gigantisch wij zien steeds voor ons het rugzakje van de Fjoertoer tocht van Tjerkje. Wij halen weer eens mensen in en dan halen ons weer wandelaars in zo gaat het eigenlijk de hele tijd. Na 3 uur en 45 minuten zijn we bij Chalet Reynard , hier is de finish de organisatie heeft in overleg met politie en weerstation besloten ons niet door te laten gaan naar boven. Hier waait het een storm en bovendien is de temperatuur onder nul. Voor de fietsers zal de wind een groot probleem zijn en voor ons de kou. Hoewel ik het jammer vind de top niet de hebben bereikt en gezien , hebben we er wel vrede mee. Zo zie je maar weer eens dat het weer zich niet laat sturen. Boven constateren we met z'n vieren dat er niemand van ons een inzinking heeft gehad, blaren heeft gelopen of wat voor mankement dan ook. Technisch en conditioneel hadden we nog best die kilometers naar de top kunnen volbrengen. Tjerkje haar nicht en man staan er ook weer en maken een foto van ons vieren, tzt zie je die wel ergens op de site.
Na wat gebabbel en het in ontvangst nemen van de medaille gaan we met de eerste de beste bus weer naar beneden. Bij de start zet hij een aantal mensen af die daar zijn gekomen met de eigen auto en hij brengt ons weer naar de accommodatie in Montbrun.
De rest vd middag zitten we op het terras te genieten van het zonnetje en zo nu en dan toch weer te balen dat we niet door mochten terwijl we ons zo goed voelden maar……we snappen het ook wel etc etc. Jullie snappen dit onderwerp is die middag en avond nog vaak aan bod gekomen. Maar de top laat zich ook deze dag niet zien. Tijdens de middag klaart de hemel op en verdwijnen er steeds meer wolken maar de kale berg "top" blijft in de wolken / mist hangen. S avonds hebben we met iedereen een BBQ , er zijn zoveel mensen dat het is wat moeilijk een plaatsje te vinden, we lopen dan uiteindelijk naar ons terras en eten daar ons bord leeg, nauw ja bijna leeg. Terug in de tent horen we een emotionele speech aan van iemand van het bestuur, die de voorzitter bedankt voor alles wat hij heeft gedaan. We drinken nog een wijntje en trekken ons dan al vrij vroeg terug want morgen moeten we weer vroeg op en we moeten ook nog efkes de tas weer inpakken.
En natuurlijk komt het balen van het niet door kunnen naar de TOP weer even op tafel.