Torres del Paine 07-12

Vandaag gaan we op excursie naar het park Torres del Paine. We vertrekken om 07.30 met een bus die ons oppikt bij ons hotel. We zitten start klaar te wachten en geloof het of niet maar bijna elke minuut rijdt er wel een bus of busje langs en wij maar steeds denken stopt ie, stopt ie, maar nee de bus rijdt door. Een paar minuutjes te laat stopt de bus van Tour Express en daar gaan wij mee op stap. We stoppen nog bij een aantal locaties en tegen 08.30 rijden we Puerto Natales uit. De eerste stop is bij de grot van de Milodon (reuzenluiaard). In 1896 ontdekte iemand daar het vacht en de beenderen van dit dier. Naar aanleiding hiervan ontstond er een beetje het loch Ness gevoel. Heel veel ontdekkers, avonturiers, journalisten en anderen trokken naar Patagonie om het dier te vinden. Maar hij is al vele miljoenen jaren geleden uitgestorven dus zoeken heeft geen zin meer. Wij bezoeken de grot , verder is hier echter niks te zien. Behalve dat de grot uit stukken beton van een weg (die is afgebroken) lijkt te zijn opgebouwd maar zo is het gebergte hier terplekke, ziet er heel vreemd uit.
Wat wel heel bijzonder is, Koning Aapers opgelet, dat hier Condors rondzweven. In Peru er een 2 daagse excursie aan besteed en hier en ook in het park zien we ze bij bosjes rondzweven. Prachtig, machtig gezicht. Ik zal nu direkt maar even opsommen wat voor wildlife we verder nog hebben gezien:
Zwartnekzwaan, Guanaco (lama-achtige), longtailed-meadowlark, een Ibis met geel, oranjeborst, Ruffous collared sparrow, een valk, de nandu (struisvogel), Flamingo, de Andes gans en een vos. Dat is het zo´n beetje.
Hierna gaan we verder onze chauffeur houdt niet van langzaam aan en scheurt op de gravelroads on verminderd hard door. We zitten met een man of 20 in een bus schat ik.
Voordat we ergens een stop maken vertelt onze gids in de bus het een en ander over wat ons te wachten staat of wat wij onderweg zien. Op de plaats van bestemming staan er meestal al meer bussen maar het is nooit dringen geblazen voor het maken van een foto, daarvoor is het allemaal veel te ruim.
Na een plaspauze stop gaan we daadwerkelijk het park in. We stoppen om een foto te maken bij Lago Sarmiento met de granieten rotsen op de achtergrond. Hier zweven weer de nodige condors in de lucht. Helaas zit ik alweer in de bus als erop ooghoogte ongeveer 20 meter bij ons vandaan eentje langs zweeft, dan pas zie je hoe groot ze zijn. In de lucht denk je toch steeds, hebben die vogels een spanwijdte van 3 meter, maar nu zie je dat het echt zo is. We vervolgen de route door het park. Het weer is zonnig met wolken en wind, helemaal niet slecht. We gaan nu langs bij de Laguna Amarga met prachtig groen, blauw achtig water. Ook zien we waar we ook rijden in het park Guanacos, familie van de lama maar dan kleiner heeft qua kleur erg van een hert, heel vaak zijn er ook baby´s bij, en de Nandu, een struisvogel kruist regelmatig ons pad. We kruizen door het park en hebben zicht op de salto Grande, het meer Nordensklod, Pehoe, Torro en niet te vergeten het Lago Grey. We hebben een lunchstop bij het meer Pehoe, hier zitten we op een plekje aan het meer in het zonnetje en genieten van een heerlijk broodje met ham en Hennie verzorgt het toetje wat bestaat uit 3 soorten chocoladereepjes ook niet te versmaden. Ondertussen hebben we ook de 3 granieten rotsen , waar het park zijn naam aan ontleent, al diverse keren op de foto. Wel houden de toppen zich steeds een beetje schuil in de wolken. Maar ze zien er schitterend uit. Hoe het kan moet je mij ook niet vragen maar de rotsen bestaan uit 2 kleuren graniet. Wit en grijs en dit loopt in brede banen over de rots. Ooit ook weer miljoenen jaren geleden is er een uitbarsting van een vulkaan geweest en in dit geval is het magma gestold in de aarde en bij een latere uitbarsting of aardbeving is dit magma , wat nu dan graniet is, naar boven gekomen en dit vormt die rotsen.
Als we naar de Salto Grande lopen staat er al een pittige wind, we hebben moeite om stil te blijven staan voor een foto. We lopen hier over een pad wat bestaat uit allemaal smalle laagjes leisteen een heel apart gezicht. Als slotstuk van de dag gaan we naar Lago Grey waar we een blik kunnen werpen op de gletsjer. We moeten eerst over de Rivier de Grey, hier hangt een brug over met staalkabels, we mogen er steeds met 6 personen over. En hier staat me toch een wind, de brug schommelt dat het een lieve lust is en je hebt moeite om niet steeds tegen de andere kant aan te waaien. Dan komen we in een stukje bos en is het weer rustig. Opeens zie ik iets blauws tussen de bomen doorschemeren. We hebben zicht op het meer en daar drijven dus hele grote ijsblauwe schotsen van de gletsjer in. Eenmaal beneden en uit het bos is het zeg maar nog een 500 meter naar de oever van het meer. De wind gaat hier toch te keer, we hebben moeite om op de been te blijven en niet achteruit te waaien. Ook maken we hier een nieuw fenomeen mee, we worden niet gezandstraald maar gesteenstraald. Het strand bestaat uit allemaal kiezeltjes van hele kleintjes tot grotere en die waaien ons om de oren. Op eigen krachten komen we bij het meer en daar drijven grote brokken ijs in het meer een ongelofelijk mooi gezicht. Maar waar is nu de gletsjer? In de verte zie ik stukken wit (sneeuw , ijs denk ik) en ik verwacht dat daar het begin van de gletsjer is. Ik ga manmoedig die kant op lopen, zo nu en dan blaas ik een paar meter terug. Er lopen nog 2 heren voor mij van onze groep, maar de rest is of niet naar het meer toe gelopen of al weer terug. Zal ik doorlopen, ik twijfel want we hebben een uur de tijd en met deze wind gaat het niet echt snel. Dan zie ik eentje terug komen en die gevraagd, ligt daar de gletsjer maar nee dat is gewoon de rivier en er liggen van die giga hooipakken, tenminste zo ziet het er nu uit met witplastic wat staat te flapperen en klapperen. Nee de gletsjer ligt achter je, helemaal aan de andere kant van het meer. Ik heb er nog een foto van getracht te maken, maar het was tig kilometer ver weg en de wind maakt het bijna onmogelijk om stil te blijven staan, dus wat er straks nog van te zien is geen idee. Maar het was een ervaring op zich.
Vanmorgen om 07.30 vertrokken en vanmiddag/avond om 19.05 retour.
Dit park was echt schitterend, mooier eigenlijk dan de dagen aan boord van de Evangalista waar ik persoonlijk ook heel veel van had verwacht.
Na terugkomst het dorpje nog even in om wat te eten, we wilden weer naar het adresje van gister en hadden het menu al helemaal in het hoofd is het helemaal vol en staat er gesloten op de deur. Verhip we gaan nu naar een asado restaurant , een BBQ restaurant erg Chileens, Argentijns en eten een biefstuk van de gril. Het formaat is niet Nederlands en zorgt ervoor dat onze maag goed gevuld is.
groetjes Tryn