Macchu Picchu 10 en 11 november

De wekker gaat al om 05.30 en rond 06.30 staan er 2 taxi's voor de deur. Esther gaat de 2-daagse trek doen en reist eerst met de trein (die wij ook nemen) tot km 104 en vanaf daar loopt ze naar Machu Pichhu en overnacht dan even als wij in hotel Plaza. We rijden dus achter elkaar aan naar het station van Poirot waar de reis van de trein tegenwoordig van start gaat. Op het station treffen we Ineke ook, die gaat vandaag in 1 dag op en neer. We moeten eerst in de hal wachten en dan eindelijk gaan de hekken open en bij onze wagon worden en de tickets en het paspoort gecontroleerd. E, C en ik zitten in wagon A wel op verschillende nummers , niet naast elkaar. Maar met wat ruilen hebben we uit eindelijk 3 plaatsen en nummer 4 is vrij. Lekker wat ruimte voor de bagage. De trein rijdt echt super langzaam. De verwachting is dat we er 3,5 uur over gaan doen. We gaan dalen van 3500 mt naar 2250 mt. De rit gaat dus naar beneden, we zouden dus eigenlijk over het spoor moeten vliegen zou je denken. We rijden door maisvelden, akkers en grasvelden met hier en daar wat koeien. En door stadjes, dan gaat de claxon van de trein erg tekeer. Het is een prachtige rit, het weer is mooi en we hebben ook zicht op de bergen. Op een gegeven moment zelfs weer op een gletsjer. Je ziet het landschap wel langzaam veranderen. In de omgeving van Cusco zijn de bergen nog kaal, wel groen maar dan van gras en wat struiken. Maar hoe dichter wij bij A.C. komen hoe meer begroeiing erop de bergen komt. Op een gegeven moment rijdt je weer een beetje door de jungle. En dit klopt natuurlijk ook wel. We komen lager te zitten en er valt hier meer regen. De seizoenen hier zijn de droge tijd en de regen tijd. Wij hadden geboekt voor de backpackers klasse en ik vreesde even dat dit afzien zou worden maar niks was minder waar. We kregen zelf nog een snack onderweg (superklein , maar toch) een glaasje cola, thee, water, wat je maar wilde. Aan de locomotief hingen denk ik iets van 5 a 6 wagons en in elke wagon was plaats voor 60 personen. Elke wagon had zijn eigen personeel, 2 stewards die de boel in de gaten hielden en ook de snacks uitdeelden. Bovendien kwamen ze langs met boeken en nog wat toeristisch materiaal. Zo nu en dan moesten we even wachten om een trein te laten passeren of we stonden zo maar even stil. Uiteindelijk hebben we 4 uur over de rit gedaan. We vertrokken rond 07.45 en zijn rond 11.50 in Aquas Calientes. Esther is net vantevoren uitgestapt bij km 104 en het station is op km 110 of zoiets. Maar zij moet helemaal omhoog klauteren om vanaf daar weer te dalen naar de site van Machu Pichu. In de drukte op het station zien we eerst even niet onze ophaler maar hij staat er toch. Hij is van meerdere hotels (1 eigenaar). Wij lopen met hem mee naar ons Hostal dit is aan de rivier. Maar gelukkig niet aan het spoor en de drukke hoofdstraat van het dorpje. Waar echt alleen maar restaurants en hotels zijn en souvenir tentjes. Als we bij het hotel zijn, zien we Jos al op het balkon van hun kamer zitten. Die hadden de Vista Dome geboekt (de dure trein) en zijn een uur eerder dan ons vertrokken. We installeren ons op de kamer en gaan dan het stadje in. Lopen eerst naar het busstation om alvast een kaartje te kopen voor de bus van morgen, want dan willen we vroeg vertrekken naar M.P. Loket is snel gevonden en de kaartjes gekocht voor de lieve som van 39 Sol, iets van 14 euro. Dan op zoek naar de plaats waar we de toegangskaartjes voor M.P. kunnen kopen. We willen ze nu al hebben zodat we morgen met 1 vd eerste bussen kunnen vertrekken. Ook dit is redelijk snel gevonden op een pleintje. Daar krijgen we de schrik van ons leven (geintje) want een kaartje kost maar liefst 126 Sol , 42 euro. Ze weten hier de belangstelling voor de site wel uit te melken, maar geef hun ook eens ongelijk. Iedere toerist die naar Peru gaat, wil natuurlijk ook naar Machu Pichu. Zo ook wij.
Nadat we de echt belangrijke zaken hebben geregeld, slaan we nog wat drinken en powervoedsel in voor morgen. Dan op naar het internet om nog wat berichten te plaatsen. We zitten hier een beetje aan het einde van de wereld, vallei, alleen de trein komt hier en het internet hapert zo nu en dan nogal.
We eten nog wat en gaan niet te laat naar bed want morgen moeten we om 04.15 op.

11-11-2010 Machu Picchu

Gister Esther nog even getroffen. Toen wij aan het internetten waren begon het te regenen in A.C. maar gelukkig had zij daar geen last van gehad. En op het moment dat ze zicht had op de stad, gingen de wolken even aan de kant, machtig toch.
Esther heeft een gids en ze heeft gevraagd of die er ook bezwaar tegen had dat wij vandaag mee gingen en ook Jos en Hans. Dit was geen punt.
Ze wil om 05.30 bij de bussen zijn. Wij zorgen dat we vantevoren hebben ontbeten en staan op de afgesproken tijd bij de bussen. Het is er al een drukte van belang. Wij sluiten samen met Lydia de gids achteraan in de rij. er staan tig bussen klaar en om 05.34 rijden we het stadje al uit. En beginnen al snel te klimmen, M.P. ligt boven de vallei op een berg op de hoogte van 2450 mt. Als we boven bij de ingang zijn, begint het weer wat te miezeren. De vallei en de bergen hangen helemaal in de wolken. Het is druk bij de ingang maar we zijn er redelijk snel door. Lydia neemt ons mee, naar een huisje waar nog een dak op zit (is er later weer opgeplaatst) en geeft ons hier een hele uitleg over , hoe komt het dat M.P. niet meer bewoond was tentijde dat de Spanjaarden kwamen, de bouwstijl. De levenswijze van de Quechua en de uiteindelijk ontdekking door Hiram Bingham in 1911. Ook vertelt ze dat de site eigenlijk al 10 jaar eerder door een Peruaan was ontdekt. Van zeg maar 1450 tot 1900 was de stad onbewoond. Toen zijn er weer 2 families gaan wonen en de terrassen (gedeeltelijk) weer gaan gebruiken. Maar omdat de natuur hier snel groeit is het eigenlijk best logisch dat de Spanjaarden vanuit het dal nooit iets hebben gezien. De hele stad was overwoekerd met begroeiing. Wij zeggen altijd Inca´s maar Lydia spreekt consequent over Quechua. Dit is eigenlijk het volk en de Inca was de koning. Er waren 3 bouwstijlen waarin ze hun huizen op trokken. Rustiek, kleinere rotsblokken die niet perfect op elkaar passen, Inca, rotsblokken die perfect inelkaar passen / vallen en dan nog Inca Royal dan worden de al perfect inelkaar passende rotsblokken ook nog eens gepolijst. Al naar gelang je status had je een woning van een bepaald type. Soms werden ze ook doorelkaar gebruikt. En zag je onder rustiek en boven op meer Inca of juist andersom. Terwijl Lydia aan het praten is, krijg ik door het grote open venster opeens zicht op de bergen aan de andere kant vd vallei, maar nog geen 5 minuten later zijn ze alweer helemaal aan het zicht onttrokken. Het is weer een beetje droog als we op route gaan door Machu Picchu, je ziet gewoon dat deze stad nooit is verwoest, hij staat er nog compleet. Alleen de daken zijn er niet meer. Die maakte mijn van een bepaald soort riet / bamboe en dat moet om de zoveel jaar vervangen. Bij 400 jaar verlatenheid, gebeurt dat natuurlijk niet. Maar voor de rest is alles nog in perfecte staat, zelfs aardbevingen hebben de stad niet aangetast. Men bouwde hun huizen , gebouwen met een niet 100 graden rechte muur, ze hangen altijd een beetje naar binnen. Hun ramen en deurkozijnen zijn trapeze vormig ook dit ivm de aardbevingen. We lopen eerst naar de water tempel en de zonnetempel. Je moet je er echt geen levensgrote gebouwen bij voorstellen, maar een ruimte waarin misschien 10 mensen een plekje kunnen vinden. Maar waarschijnlijk kwamen er nog minder, alleen de priester had waarschijnlijk toegang. Ook hier zie je weer alle stapjes in 3 terug. de hemel, de aarde, en de onderwereld, de lucht, het vuur en de aarde, de condor, de poema en de slang. ga zo maar door. 3 is voor hun een heilig getal. De zonnetempel heeft een prachtige halfronde muur, schitterend om te zien hoe die is gemaakt, gebouwd uit rotsblokken van tig omvang. Ook is de omgeving altijd geïntegreerd in het gebouw. Geen stuk van de rots werd er afgekapt maar hij werd ingepast in het bouwwerk. Onder de zonnetempel is een ruimte die ze de Royal tombe noemen, maar of er ooit wel iemand begraven heeft gelegen, daarover is men het nog steeds niet eens.

Op de dag van tikken heeft hij het grootste deel van mijn verhaal niet opgeslagen en gister ging het ook weer mis. Ik probeer het vandaag nog eens en anders komt het wel in Chili.

20-11 vervolg ik het verhaal van M.P.

Het is een wereldberoemd complex en bij de ingang was het vanmorgen om 06.00 ook al druk, maar toch valt het op de site zelf enorm mee. je loopt niet over de koppen.

We klimmen nu een beetje omhoog naar de tempel van de 3 vensters en de tempel mayor. Alles gaat hier in 3, ook in de tempel mayor zie je stenen met 3 treden erin. Deze tempel is het enige gebouw waar je een verzakking ziet. En dit is niet het gevolg van een aardbeving maar het komt doordat de drainage niet meer goed werkt. De stad staat op de top van een berg aangevuld met terrassen, onder dit alles zitten drainage lagen. eerst eentje met grove stenen, daarna een laag met fijner grind en dan uiteindelijk een laag met aarde. Na 400 jaar leegstand en dus geen onderhoudt is het geen wonder dat er iets niet meer helemaal goed werkt. Naast de tempel ligt een rots die precies de positie van het zuiderkruis aangeeft. De gids laat het ons zien met behulp van een kompas. Ik vind het werkelijk ongelofelijk wat die mensen konden zonder al die hulpmiddelen die wij vandaag de dag hebben. We lopen nu langs het huis van de ornamenten. Hierin zijn stenen, rotsblokken verwerkt met wel 30 hoeken. Hierdoor houdt ook alles goed verband met elkaar. Het zijn niet allemaal stenen van precies 40 bij 40 of 100 bij 100. Nee elke steen, rots heeft zijn eigen afmeting en steekt dus links rechts over bij de andere steen maar uiteindelijk vormen ze een perfecte muur. Ook zijn hier nissen in en als je aan de ene kant iets zegt in zo´n nis dan is dit aan de andere kant goed te horen, de akoestiek is geweldig. We klimmen nu richting het observatorium en het is nu dat het wat drukker wordt, we lopen even in de rij. Misschien komt dat ook wel omdat er een mooie roofvogel zit en iedereen wil hem op de foto. In het observatorium staat de steen Intihuatana, de steen die de zon vast bind. Op 21 juni schijnt de zon over de rotsen van de overkant vd bergen precies op deze steen en verlicht hem helemaal. De priesters binden dan (figuurlijk) de zon aan de steen vast om te zorgen dat hij niet verder wegzakt en uit hun wereld zou verdwijnen. Vanaf dat moment gaan de stralen weer de andere kant op en op 21 dec wordt de steen verlicht vanaf de andere kant en gaat het weer terug. Ook zien we in het complex 3 grote rotsblokken die een weerspiegeling zijn van de rotspartijen op de achtergrond, echt je moet een groot ontzag voor de Inca´s en hun voorouders hebben. We lopen verder over en door de site, zien huizen met 2 verdiepingen. De vloer ligt er niet meer in maar je ziet nog wel steeds de stenen die uitsteken ter hoogte van de verdiepingsvloer. Dan komen we bij de tempel van de condor, op de grond ligt een blok wat zijn kop voorstelt en de rotsen op de achtergrond zijn zijn uitgespreide vleugels. Je kunt het echt zien. Helaas is de ruimte te klein om hem goed, mooi op de foto te krijgen. Buiten de tempel , zijn we weer bij het grasveld, plein in het midden van het complex, hier grazen wat lama´s die allemaal geoormerkt zijn met rode, groene pompoenen in de oren. Zo weet men van wie welke lama is. We nemen om 09.45 afscheid van onze gids. Opeens zien we Judith lopen, ze is onderweg naar de uitgang. Ook wij gaan eerst die kant op , want we moeten naar de WC. Esther gaat ook mee, ze moet met de trein van 13.30 weer terug. Bij de uitgang treffen we Judith, we drinken even een theetje en horen het verhaal van de afgelopen dagen. Het was zwaar maar echt de moeite waard. Wij gaan weer door de controle, slaan een stempel van Machu Picchu in ons paspoort als bewijs dat we er zijn geweest en beginnen aan onze klim omhoog. Eigenlijk willen we naar de ingang vanaf het inca pad. Eerst komen we langs het huis van de poortwachter. Vanaf hier heb je ook een mooi uitzicht over de stad. De wolken drijven soms weer binnen en dan is er weer ruim zicht. Tegen de bergen op de achtergrond hangt ook een hele band met bewolking, het heeft wel iets, maar ik zou toch heel graag de zon even fel op de stad zien schijnen. Wij volgen vanaf hier de richtingaanwijzer Inca bridge. Op het eind vd route blijkt dit niet het pad te zijn wat we wilden maar oké. We klimmen omhoog en draaien om de berg heen. De zon schijnt hier in de vallei vd rivier en we zien de 2e elektriciteitscentrale, hier zijn ze druk aan het bouwen. We komen langs een hut waar we ons in moeten schrijven. We passeren om 11.20. We zijn de enige op het pad, dat heeft wel iets. Op een gegeven moment komen voor een afsluiting, we kunnen niet verder. 20, 30 meter verderop zie ik langs de rots een aantal oude balken liggen, dat zal de brug wel zijn. We gaan terug en zijn om 12.05 weer bij de hut om ons uit te schrijven. Als we weer zicht op de site hebben genieten we nog even van het uitzicht en dalen dan weer helemaal af. Om 13.00 uur zitten we weer in de bus naar A.C. en het begint toch te regenen. Wij blij dat we daar niet meer lopen. Iedereen van de groep is ondertussen weer in de stad, we praten nog even met Pegie, zij gaat met de trein van 15.30 met Jos en Hans. Esther, Judith en Cees zijn al onderweg en wij hebben de trein van 16.30. We eten en drinken nog iets, lopen nog even over de markt en gaan dan ook naar het station. Als de trein eenmaal rijdt hebben we eerst nog wat zicht op de rivier, maar al snel is het donker en moeten we het doen met de mensen om ons heen. Het is hartstikke druk in de trein want ook de lopers gaan mee terug en hebben veel meer bagage bij zich. Bij ons zitten een groep Amerikanen die de trail ook hebben gelopen en hartstikke moe zijn. Ook wij zijn blij dat de trein om 21.00 uur het station weer binnenrijdt. De taxi staat klaar om ons naar het hotel te brengen en daar aangekomen duiken we na een klein babbeltje met deze en gene snel in bed.

groetjes T & C