Puno 5-11-2010

Vanmorgen heerlijk uitgeslapen. Rond een uur of 14.00 gaan we op excursie naar de graven van Sillustan. We rijden door een mooi gebied met veel landbouw naar de site. We komen net buiten Puno nog een bosbrand tegen, de brandweer is druk bezig maar de spuit lijkt mij wat te armzalig om het echt te kunnen blussen, maar Rein hier heb jij meer verstand van.
We zien veel kleine huisjes met op het dak 2 stieren , een kruis en een pot met bier. Dit moet geluk brengen. Als men een huis bouwt dan komt dit erop als het klaar is om iedereen die er woont geluk te brengen. Onze gids van vandaag is Persi al wat een oudere man die met veel bezieling over de dingen vertelt. Hij is zelf een Aymara en vind het eigenlijk maar niks dat alle aandacht in zijn land uitgaat naar de Inca cultuur. Voor de Inca,s was er ook al heel veel en daar hoor je de mensen niet over. de Inca´s hebben gewoon de beste dingen overgenomen van de volkeren die ze overwonnen en helemaal niet zelf zoveel gedaan en uitgevonden. Hij vertelt ook dat hij als kind alleen Aymara sprak , toen door het contact met andere groepen het Quecha leerde en pas op school Spaans kreeg. Ook zegt hij katholiek gedoopt te zijn maar diep in zijn hart ook altijd nog geloofd in moeder aarde, Pacha Mama. Na een half uurtje rijden zijn we in Sillustan een begraafplaats uit de pre-inca tijd. De mensen werden hier eerst in de grond begraven, toen een beetje half half en waarvoor wij hier nu zijn is het laatste stadium het begraven in graftorens. Over een vrij groot terrein staan een groot aantal torens. Sommigen zijn nog redelijk intact maar anderen niet meer. Sommigen zijn van buiten met mooie grote aansluitende stenen gemaakt en andere zijn gewoon opgestapeld van de ronde stenen die voorhanden waren. Het verschil zit hem in de persoon die erin ligt. Sommigen torens zijn voor 1 persoon, vaak een belangrijk iemand, meestal zijn dan wel de bedienden en de vrouw (en) meebegraven en er zijn ook torens waarin wel 50 mensen zijn gevonden.
We dwalen met hem over het terrein en hij laat ons ook de zonnetempel zien. Er is nu niet veel meer vanover maar je ziet nog een rij stenen als buitenrand en daarop een laag die omhoog gaat. Binnen in is een offerplaats waar men dieren en in een heel uitzonderlijk geval een mens offerde om de goden gunstig te stemmen. De deuropening is precies zo gelegen dat als de zon op 21 juni schijnt (en dat doe hij hier altijd) Dat dan de stralen precies op het offerblok vallen. De pre-inca culturen hadden ook al een grote kennis van de zon, maan en sterren. Hun priester wisten precies op welk moment de zon op zijn hoogste, langste punt was en wanneer dat weer terug ging lopen. Hierop baseerden ze dan ook wanneer men gewassen moest zaaien enz. Naast de zonnetempel ligt nog een kleiner cirkel met stenen, Persi denkt dat dit de maantempel was. We lopen naar het hoger gelegen deel vd begraafplaats en kijken daaruit over een meer het Mayomeer. Op de terugweg nog even gestopt bij een familie om te zien hoe ze hier nu wonen. Het zijn een aantal kleine gebouwtjes , omgeven, verbonden door een muur en daarbinnen lopen de beesten rond, hond, kippen en cavia´s. In 1 hutje is iemand aan het koken op open vuur en in een andere slapen ze weer. De huisjes zijn opgetrokken uit blokken adobe, opgedroogde modder zeg maar. Terug in Puno gaan we eten bij Colakintu, heerlijk, niet teveel maar wel perfect klaar gemaakt.
De bosbrand was op de terugweg uit, dus het is goedgekomen met de brandweer.

Oant moarn T.