Uros eilanden

We zijn zo lang in Puno omdat hier ook een excursie naar de drijvende eilanden in het Titikakameer op het programma staan. We worden al om 07.00 uur opgepikt door een bus die ons naar de haven rijdt. Daar gaan we op een boot, waarin ongeveer 20 mensen gaan. In optocht varen we de haven uit, dit is echt de top attractie van Puno, dus het is druk met de bootjes. We varen in slakkengang het meer op. Onze gids Alexander vertelt iets over het meer. o.a. dat het het hoogst navigeerbare meer ter wereld is. En over de Uros indianen. Ooit lang geleden wilden ze niks te maken hebben met de ruzie van een aantal buurstammen en trokken zich terug in bootjes op het meer. Na verloop van tijd maakten ze van het riet van de totora drijvende eilandjes en dat is nu nog steeds zo. Na een minuutje of 20 leggen wij aan bij 1 vd eilandjes. Ze zijn niet super groot en op elk eiland staan misschien 10 huisjes of nog niet eens. We krijgen een uitleg van hoe de eilandjes worden opgebouwd en ook dat ze met lange lijnen, aan de bodem worden vastgemaakt. Als je op het eiland stapt deint het inderdaad een beetje. Ze leven van de visvangst en van de verkoop van de handwerk producten die ze maken. Naast ons op de bank zitten ook een aantal vrouwen te borduren. Ze hebben weer allemaal superlang haar en aan het eind hangen er weer een soortement pompoen in, van garen dan wel. Het totorariet waarvan ze hun eilanden en huisjes bouwen dient ook nog eens als voedsel. Het schijnt heel gezond te zijn, maar de gids raadt ons aan het niet te proberen omdat onze maag hier niet aan gewend is. Na de uitleg en het verkooppraatje, gaan we aan boord van een rieten boot en varen daarmee naar het eilandje aan de overkant. Hier is een winkeltje en zelfs een postkantoor. Onze motorboot is ook overgekomen en na een kleine rondwandeling gaan we weer aan boord en stomen we op naar onze volgende bestemming.

morgen het vervolg.

Ben ik weer , we zitten nu in Aquas Callientas, vlakbij Macchu Picchu , hier gaan we morgen heen. Heb zopas al een heel verslag getikt, slaat dat ding het niet op, balen hoor. Maar ik ga het nog eens proberen.

We zijn nu onderweg naar het eilandje Tajietas. Het gaat heel langzaam. Ik heb geen idee of dit verplicht is of dat de boot niet sneller kan. We kunnen binnen zitten maar er mogen ook 8 mensen op het dak zitten. Aangezien het nogal waait wisselt de samenstelling daar vaak. We hebben ook een texaan aan boord die overal is geweest, ook in Amsterdam maar dat vond hij niks al die seks, en die zich geen moment stil houdt. Hij stijgt weer wat in mijn achting omdat hij ook geen fan is van G.W. Bush, helaas heeft hij geen stopknop en moeten wij hem wel aanhoren.
Eenmaal op het eiland klimmen we in slow motion omhoog. Op het centrale plein kijken we even om ons heen en dan gaan we met de groep eten. We kunnen kiezen tussen forel en omelet. Helaas ben ik van beiden niet zo,n fan, maar het worden wat hapjes ei met rijst. Dan vervolgen wij de rondwandeling over het eiland en beginnen aan de afdaling naar de haven. Het betreffen maar liefst 525 treden, help. Gelukkig is het afdalen en niet klimmen. Het water in de haven is helder en het hele meer heeft een diepblauwe kleur. Wij zitten eigenlijk nog dicht op de kust in een gedeelte wat is omgeven door land. Je ziet dan ook voortdurend bergen oprijzen. We varen in ongeveer 2,5 uur terug naar Puno. Hier gaan we wat eten in ons tentje van gister. Na afloop als we weer helemaal vol zitten, of eigenlijk te vol dus lopen we nog maar even de hoofdstraat op en neer, is goed voor de spijsvertering toch ?
We komen weer groepen tegen die aan het dansen zijn en aan het musiceren, de mensen weten hier van geen ophouden.

groetjes en een dikke tut Tryn