Van Bolivia naar Peru

Het heeft even geduurd maar ik heb weer tijd om iets te schrijven.

Brecht nog gefeliciteerd met je verjaardag van een aantal dagen geleden. En Jan do ek lokwinkse mei dyn jierdei.

Leuk om alle reacties te lezen, vooral blijven doen. Dan heb ik ook zo nu en dan heimwee naar Nederland. Ik vind het jammer dat ik de oude gevangenis niet hebben kunnen bezoeken maar volgend jaar vast opnieuw een kans. En jammer dat ik Sinterklaas moet missen, maar daar kunnen Hennie en ik ook iets aan doen in Chili !!!

Woensdag 3 november wagen we ons aan de oversteek van Bolivia naar Peru.
We zijn al weer vroeg s morgens en dat heet dan vakantie ? Om 06-00 uur aan het ontbijt en om 07.15 naar het busstation waar de bus om 08.30 vertrekt. Wij zijn er altijd vroeg want je weet het maar nooit in dit soort landen, maar tot nu toe is het altijd goed gegaan. De bus is weer een oud exemplaar. Bolivia is echt het armste land wat wij tot nu toe in Zuid-Amerika hebben bezocht, dat zie je aan van alles en nog wat o.a. dus de bussen waar wij mee rijden. La Paz is een stad met een enorm hoogte verschil. We klimmen dan ook letterlijk met de bus de stad uit. Hoe hoger je komt hoe mooier het overzicht wordt en op een gegeven moment heb je ook zicht op de besneeuwde bergtoppen die de stad omringen. Op een gegeven moment zijn we op het hoogste punt en hier is het dan weer vlak. Als je beneden in de stad loopt zie je alleen maar scherpe bergkammen, maar als je dan boven bent blijkt het opeens weer vlak te zijn wel een vreemde ervaring. La Paz is een grote stad en ook over de hoogvlakte is het nog wel even rijden voordat we de stad achter ons laten. Je ziet hier veel grasland met koeien en ezels. En ook staan er verspreidt nog wel de nodige huisjes. Na ongeveer een uurtje hebben we paspoort controle in de bus, dan na 20 minuutjes zijn we weer bij een controle punt maar nu moeten we uit de bus, bagage mag erin blijven. Er staan een aantal controleurs maar ze kijken maar in een enkel paspoort en de rest mag zo doorlopen. We lopen tussen wat kraampjes door, die nog dicht zijn, we zijn te vroeg denk ik en als we daar tussen vandaan komen staat onze bus erweer. Wij weer in de bus en we toeren verder. Dan komen we bij de grensplaats aan. Hier moeten we met handbagage uit de bus en gaan het kantoortje vd Boliviaanse controle binnen. Paspoort bekeken, formuliertje ingeleverd, wat we een aantal dagen eerder aan de vorige grens hebben ingevuld en we mogen doorlopen. We lopen een klein eindje gaan dan een rivier over en zijn nu in Peru. Hier het kantoor binnen eerst allemaal weer in 2-voud een formulier invullen met je NAW, geboorte datum, nationaliteit, wat doe je hier, waar verblijf je, met welke organisatie reis je etc. Dan in de rij voor de controle. Paspoort wordt bekeken, je krijgt een stempel en de helft van het formulier terug en klaar is kees. Het is nu 11.00 uur Boliviaanse tijd, maar de klok mag een uur terug, dus het is nog maar 10.00 uur in Peru. We rijden nu verder langs de oever van het Titicaca meer, dames dat weten jullie vast nog wel, vroeger moesten jullie altijd weten wat het hoogst bevaarbare meer ter wereld was en dat is .... juist Lake Titicaca. En nu rijdt ik langs de oever van dat mythische meer. Soms klimmen we wat en dan rijden we weer beneden met het meer op. Je ziet eigenlijk hier overal wel bebouwing. Soms huisjes met een rieten dak maar ook wel heel veel met een zinken dak. Na een paar uurtjes zijn we in Puno , hier verblijven we 3 dagen. Als je zo op het eerste gezicht de stad binnenrijdt lijkt het niet veel. We gaan weer met taxi.s naar ons hotel Balsa Inn. We moeten altijd 3 taxi´s dus soms duurt het wel even voordat dit lukt maar het komt elke keer weer goed. We pakken weer uit op de kamer, in de badkamer hangt wat een benzine lucht vinden we maar we kunnen ook niet precies ontdekken waar dit nu vandaan komt. We lopen vanaf het hotel naar de kathedraal en we treffen het want er is een festival bezig. Op het plein voor en rond de kerk lopen allemaal groepen te dansen en muziek te maken. De eerste week van november vieren ze in Puno de stichting, ontstaan van de stad. Het is een herrie en drukte van jewelste. We dringen wat door de menigte heen en vinden dan een tentje met een mooi uitzicht op het plein. We hebben in de bus natuurlijk nog wel een broodje naar binnen gewerkt maar hebben nu ook wel zin aan iets warms. Op de menu kaart staan kipnuggets en rolletjes met kaas en ham. We bestellen van beide een portie met iets te drinken erbij. Het smaakt prima en geeft ook weer wat energie. Na afloop dwalen we nog wat door de stad en kijken naar de groepen die nog steeds langskomen. Je kunt wel zien dat de mensen moe worden van het lopen en dansen. ook is de plaatselijk fanfare weer actief. Dus Advendo en Burdine jullie kunnen je wel opgeven voor volgend jaar, dan kun je hier een week aan de bak met optredens.

Groetjes en oant sjen T.