Op weg naar Potosi

Daar ben ik weer. En jongens jullie hoeven geen medelijden met mij hoor. Ik heb vakantie en dus tijd om ook even ziek te zijn en voel me nu alweer stukken beter. Wel gaan we vanavond naar La Paz en dat ligt weer hoger dan Sucre maar we zien wel.

27-10-2010
We gaan op weg naar Potosi , de zilverstad van Bolivia. De bus pikt ons rond 09.15 op bij het hotel, is dat toch eens even een luxe. De bus is wel een beetje minder luxe dan we gewend zijn, maar hij rijdt. We hobbelen eerst door Uyuni echt een stad van armoe troef. En dan beginnen we weer te klimmen de Andes in. Zo nu en dan kunnen we een blik werpen op de zoutvlakte, een mooi gezicht, je ziet de bergen er in drijven. Onze chauffeur houdt wel van doorrijden en hij heeft geluk want ze zijn druk bezig om de verbinding met Potosi te verbeteren. Overal komen er nieuwe stukken in de weg , dit houdt ook in dat wij zo nu een dan een d-tour moeten maken, maar dat maakt niks uit. De bergen zijn weer prachtig als vanouds. Alle kleuren vd regenboog (beetje overdreven) zie je erin. En soms mooi glad en dan weer hartstikke grillig. We rijden ook geregeld op met een rivierbedding maar die staat altijd zonder water. Wel zie je zo nu en dan hele groene treurwilgen en ook een boom, model populier maar met beukenbladeren. De dorpjes die we passeren zien er arm uit en stoffig en niet te vergeten smerig ze stammen volgens mij nog uit de prehistorie. Afval opruimen is er hier niet bij. Iedereen gooit ook gewoon zijn spullen uit het raam vd bus. Is iets vervallen dan laten ze het liggen en misschien over een tiental jaren wordt er eens iets mee gedaan. We zijn sneller dan verwacht in Potosi. Bij het busstation wachten we op een busje wat ons op gaat pikken. Dit komt al snel, ze zijn hier wel redelijk van op tijd, we hoeven nooit lang te wachten. We rijden door Potosi, ooit een rijke stad maar nu een echte mijn stad. De straatjes zijn smal en hier draaien we met ons busje doorheen tot we bij het hotel zijn. Potosi leeft al 500 jaar van zijn berg, Cerro Ricco, de rijke berg. Hier vonden de Spanjaarden ooit zilver in en sinds die tijd wordt hij helemaal uitgeput. En niet alleen de berg wordt uitgemergeld maar ook de mensen die erin werken. Ze kauwen op de coca bladeren om langer door te kunnen werken en minder behoefte te hebben aan eten. Een aantal van ons zijn erop excursie in geweest, maar je krijgt medelijden met de arbeiders. Ze moesten met 4 man een kar trekken en voortduwen van 200 kg. En dat niet op een vlakke weg, maar ook nog omhoog en omlaag. Leuk hoor, toch blij dat ik in Nederland woon. Als we ons geïnstalleerd hebben op de kamer gaan we op weg naar de supermarkt. We lopen stapje voor stapje. We zitten weer rond de 4000 meter en elke stap die je zet kost energie. Zelfs het omdraaien in bed bezorgt je adem nood, je kunt je het eigenlijk niet voorstellen, maar toch is het zo. We kopen wat gezonde artikelen en veel drinken, want dat is goed op de hoogte en gaan dan lekker uitrusten op de kamer.

groetjes Trijntje