Vervolg zoutvlakte

Ben ondertussen in Sucre en voel me een stuk beter, De verkoudheid is op zijn retour en we zitten minder hoog dus allemaal positieve dingen.

Henry lokwinkse mei dyn jierdei.

Ik ga nu verder met dag 2 van de zoutvlaktes.25-10-2010.
Met een diamox achter de knopen voel ik me vanmorgen prima. Ik denk aan het advies van mijn arts, nu niet te snel willen omdat je je nu goed voelt. Dus ik blijf rustig lopen. We gaan nu de Siloliwoestijn in. Ik moet eerlijk zeggen dat ik weinig verschil zie met het landschap van gister maar dat maakt niks uit. Onze eerste stop is bij grillig gevormde rotsen in de woestijn. Door zand nu en water vroeger zijn we uitgesleten en nu als eenzame brokken achtergebleven in het zand. Ooit was dit namelijk een deel vd oceaan maar dat is echt al mil... jaren geleden. Ik kan me daar geen voorstelling van maken, dat aantal jaren dan he, de zee is geen probleem. De kleuren zitten meestal in de terra maar soms zie je ook wit grijs. Op een gegeven moment rijden we naast een rotswand waarop grote stukken mos zitten. Vroeger gebruikten de mensen dit als brandstof, er zit nl ook hars in. Maar tegenwoordig is het beschermd, En wat zien we daar op de rots zitten een viscacha, een konijn maar dan met de staart van een eekhoorn. Hij blijft lekker hoog zitten en geeft niet even een show weg met de staart , want die willen we natuurlijk allemaal graag op de foto. En daar gaan we weer. Onze chauffeur vindt het zo nu en dan leuk om een ander spoor te kiezen dan de andere chauffeur. Hoe ze überhaupt weten hoe ze van A naar B moeten komen is mij een raadsel. Het is gewoon 1 grote vlakte met natuurlijk zo nu en dan rotsen en daarover zie je tig autosporen lopen maar voor de rest..? En toch komen we elke keer weer bij onze volgende stop. We passeren vandaag een aantal zoutmeren en zien hier weer de wereld aan flamingo, s en andere kleinere vogels. We lunchen aan de oever van 1 vd meren. Onze kokkin heeft rijst met een prutje met gehaktballetjes klaar. Het smaakt prima en we krijgen als toetje een sinaasappel. Smaakt ook lekker maar er zitten wel wat pitten in. Dan stuiven we weer verder door de vlakte op 4000 meter. En we zien zowaar een Nandoe , soort van struisvogel. de eerste in de verte. Het lukt sommigen om hem op de foto te krijgen. Dan is er eentje vlakbij onze auto. Aangezien ik achterin zit vraag ik C met mijn camera een foto te maken. Maar die wil graag dat het beestje cheers tegen haar camera zegt en ja dan kun je lang wachten en daar gaat de vogel. Dus niks op de foto, maar wel op de harde schijf in mijn hoofd. We rijden nog langs de actieve vulkaan ollague. We blijven op afstand hoor, en zien de stoomwolken omhoog gaan. Dan bij een klein dorpje langs San Juan , hier slaan we nog wat drinken in en dan op naar onze homestay, Belle Vista. Dit ligt echt aan de rand van de grote zoutvlakte. Wij zijn de enige gasten. Een aantal van ons voelt zich nog steeds niet zo prettig en duikt zonder eten het bed in. De rest krijgt spaghetti. We wilden vanavond eindelijk Weerwolven spelen, ja Agatha ik heb het spel bij me. Maar aangezien de helft vd groep al afhaakt , zijn er te weinig spelers en gaat het terug in de tas.
Ik ga ook lekker vroeg slapen, nou ja lekker, ik lig op bed maar dat slapen dat gaat niet zo.

26-10-2010
Om 08.30 rijden we en in een mum van tijd zitten we op de grote zoutvlakte. Waar je ook kijkt overal is het wit, grijswit. Wel zie je soms rotsen in de verte, soms lijken die ook nog te zweven. Wij en ook onze chauffeur vinden het zout prima om op te rijden, asfalt zegt ie. En het klopt het is lekker vlak dus we hobbelen en stuiteren niet meer zo.
De eerste stop is bij een stuk waar men blokken zout uit het oppervlak heeft gesneden. Er is een stoel gemaakt , hierop nemen we even plaats en maken een foto. Waar het zout eruit is gesneden is de ondergrond zacht. Volgens onze gids is dit in een periode van een jaar weer aangegroeid. De volgende stop is bij een rots die boven het zout uitsteekt. Het Isla Inca Wasi. Het is eigenlijk 1 groot brok koraal waarop nu grote cactussen groeien. Veel van de stoelen, tafels, deuren zijn hier gemaakt van cactus hout. We klimmen naar boven en hebben een mooi uitzicht over de vlakte. Ook zien we nog een konijntje met lange staart. En daar rijden we weer daar het oneindige. We passeren zelfs nog een paar fietsers, jeetje dan moet je ook wel moed hebben. Help hier een hele dag trappen om van de ene naar de andere kant te komen. Ik meen dat het totale oppervlak iets was van 12.000 km2. Na een uurtje zijn we bij het zouthotel. Hier slapen geen gasten meer, maar het is nu een soortement museum en een winkeltje. Aan de buitenkant is het gebouw al helemaal goor geworden maar je kunt zien dat het is gemaakt van opgestapelde blokken zout, aangesmeerd, gemetseld met zout.
Nog een klein stukje rijden en dan zijn we bijna weer aan de rand. Hier zijn mensen bezig met het verwerken van het zout. Eerst maken ze de bovenste laag los met een houweel en dan schuiven ze het op hoopjes en dan gaat het in de vrachtauto die het naar het dorp vervoerd voor verdere verwerking. Geen makkelijk werk, de meneer die er meebezig heeft is ook helemaal ingepakt in kleding , hoofd inclusief , want anders verbrand je hier levend.
In het dorpje Colchani krijgen we weer een heerlijke lunch, die we nuttigen in een zouthuisje. En we zitten op zoutstoelen. Ja wat wil je ook als dat spul ruimschoots voorhanden is. We kunnen nog wat souvenirs kopen als we willen. Dan gaan we op weg naar het kerkhof voor treinen. Dit ligt net buiten Uyuni en je kunt weer zien dat je een stad nadert. Echt overal ligt en hangt plastic in de bomen. Plastic flessen langs de weg, het is niet om aan te zien, maar schijnbaar maakt het de mensen hier niet uit. We hobbelen over een spoor, en ja daar staan midden in het zand een stel locomotieven en andere wagons weg te rotten. Niet bar interessant maar ook wel weer vreemd om te zien. Dan op naar het hotel. We lopen nog even het stadje in voor wat boodschappen maar eten in ons hotel, want die heeft de lekkerste pizza van de hele stad. En dit is ook inderdaad zo, ik verorber een lekkere pizza en ga op bed.

Groetjes en tot ziens Trijntje