Zoutvlaktes

De zoutvlaktes

He he eindelijk weer internet bereik. Ik weet niet meer precies waar ik ben gebleven. Ik ga nu verder met zondag 24-10-2010. Ons avontuur over de zoutvlaktes gaat van start.
We hebben nog een rustig ontbijtje in ons hotel in San Pedro rond 08.30 pikt een busje ons op en gaat rijden. En echt nog geen 5 minuten later staan we stil, we zijn bij de grens. Eh, nou ja de grens van Chili. We moeten eerst weer van alles op een lijst invullen en dan mag de chauffeur aanvragen of we door de grens mogen. Helaas stopt er net een grote bus en die krijgt voorrang. Het duurt uiteindelijk niet lang bij de grens, alleen het wachten op de bus vol voor ons duurt even. We mogen om de beurt en op volgorde van het formulier voor het loket verschijnen. Formuliertje inleveren wat je altijd in tweevoud invult als je het land binnenkomt en een stempel in het paspoort en daar gaan we. We rijden ongeveer 3 kwartier, zien in de verte nog een rokende vulkaan en dan in de middel of nowhere een klein 4 kant gebouwtje met wat jeeps er om heen. En ja dit is dus de grens post van Bolivia. Weer allemaal een formulier invullen in 2 voud het hokje in stempel in paspoort en op het papiertje en dan mogen we Bolivia in. We pakken hier over in 2 jeeps. In elke jeep kunnen 5 personen. In de ene jeep zit ook nog de kokkin en haar kindje, Isabel. Onze bagage gaat het dak op en daar gaan we over de vlaktes van Bolivia. We zijn nu echt off the road. We hobbelen en schudden wat doorelkaar. Maar de uitzichten zijn prachtig. Je kunt het je soms niet voorstellen maar de natuur heeft alle kleuren in petto. De rotsen gaan van grijs, naar roze, paars, rood, groen. Soms zien ze er massief uit, maar ook heel vaak, heel poreus, alsof je er zo een stuk vanaf zou kunnen breken. Na een klein half uurtje stoppen we bij de Laguna Blanca. Hier zien we ook Flamingo,s en nog wat andere kleine vogeltjes. Het water komt hier echt overal uit de bodem stromen je moet oppassen want anders krijg je natte schoenen. We lopen een eindje over de oever van het meer en maken vele mooie plaatjes. Nemen een steentje mee waar al een natuurlijk gaatje in zit. Na misschien een 10 minuutjes zijn we bij de Laguna Colorado. Ook hier weer heel veel Flamingo,s en ze zijn hier echt roze, prachtig om te zien. We rijden verder over de vlakte die soms heel kaal oogt en dan weer wat gras en pollen oplevert. We zitten op een hoogte boven de 4000 meter dus veel groeit er niet. Toch zien we ook regelmatig Vicunas en Lama's, Tussen de middag stoppen we voor de lunch bij een soortement clubgebouw, elke groep die hier langs komt mag de keuken gebruiken en betaald 1 boliviano voor het gebruik van tafel en stoel. De WC,s ruiken uitgesproken vies, maar soms moet je wat kwijt. Het eten, heerlijk he zo van de wc naar het eten, is prima. Een soortement pasta met paprika en ui en kip erdoor en als je dat wilt kun je er ook nog een aardappel bij scheppen. Maar jullie snappen wel dat ik die laat liggen. Een banaantje als toetje en we zijn weer helemaal blij. We zijn nu ook bij de warmwaterbaden. 2 lady's uit de groep trekken de stoute schoenen aan en gaan baden. Het water is wel warm maar de wind is frisjes. Overdag staat de zon hoog aan de hemel en uit de wind en in de zon is het warm, maar het kan hier ook echt stevig waaien, dus meestal is het toch ook wel weer fris. Achter de baden liggen weer een aantal meren en ook wat zout velden. Je ziet het zout soms met grote snelheid overvliegen. Was het in San Pedro al stofhappen, dan is het dat hier helemaal. Als ze hier een controle deden op het fijnstof , dan kon het hele gebied wel achter slot en grendel.

Morgen of later op de dag meer
groetjes van een snipverkouden T

Zijn we weer. Ik ga nu de rest vd dag even beschrijven. Na de baden zijn we gestopt bij wat geisers. We hoorden de modderpoelen brobbelen en stinken, dat roken we dan hè. De geisers waren niet erg actief maar er kwam zo nu en dan wat stoom omhoog. Ondertussen was ik hartstikke moe, of dit nu van de hoogte komt of... En dan zijn we bij een prachtig rood meer met weer de nodige roze flamingo s en langs de randen lijkt het alsof er sneeuw ligt maar dit zijn zoutkristallen. Nog een heel klein stukje rijden en dan zijn we in onze 1e overnachtingskamp. Een aantal barakken bij de Laguna Colarado, het is nog maar 14.30, vroeg maar ik ben wel blij dat we er zijn. Na een kop coca thee en nog een kop thee , want op hoogte is drinken wel heel belangrijk en wat lekkere zoete biscuitjes duik ik mijn bed in.
Wij delen de kamer met Esther, Judith en Peggy. Op een gegeven momenten zitten C, E en J ook op de bedden wat te kletsen als ik denk, oei ik voel me niet helemaal lekker. Jongens hebben jullie ook een zakje. E en J komen aandraven met 2 zakjes en daar leeg ik mijn maag even in. Aangezien ik net veel vocht op heb is het nogal vloeibaar. J en C kunnen het niet langer aanzien en vluchten de gang op, maar de zakjes lekken, gelukkig komt E met nog een zak aanlopen en brengt ze de inhoud ook weg naar de WC. He hè ik blij dit voelt toch beter. De andere komen terug, kunnen we nog iets voor je doen, jawel wat zakjes opzoeken of een emmer je weet het maar nooit. Ze kunnen nog 1 zakje op de kop tikken en E is zo innovatief dat ze een colafles doormidden snijdt en daar het zakje in doet, kan het in ieder geval niet meer gaan lekken.
We zitten op 4400 meter hoogte en dat merk je dus aan je kop. We zijn eigenlijk in 2 dagen vanaf de kust op deze hoogte gekomen en daar kan ik dus niet tegen, zoals nu blijkt.
S Nacht niet echt lekker geslapen, maar misselijk ben ik niet meer.

Oant sjen. C en T