San Pedro de Atacama

Ik ga even terug in de tijd want ik heb gezien dat ik was gebleven bij de nachtrit naar San Pedro.
Vrijdag avond 23-10 vertrekken we rond 22.00 uur met de nachtbus naar San Pedro. Het is een bus met maar 1 klasse dus helaas geen keuze. We zitten bijna achterin en de stoelen kunnen behoorlijk plat, maar toch, het is geen bed. S, morgens komen we aan in Calama normaliter zouden we hier moeten overstappen maar we mogen blijven zitten van de chauffeur, want hij gaat ook met deze bus naar San Pedro, scheelt weer een beetje gesjouw met onze bagage. We rijden wel even naar een ander busstation en staan daar nog ongeveer 3 kwartier te wachten, maar dit geeft ons ook even de tijd een banjos, WC te zoeken. Want die in de bus ruikt niet meer zo fris. Dan gaan we op weg voor de laatste 2 uurtjes. En jullie raden het nooit maar we krijgen BINGO aan boord. Via de computer worden de cijfers getrokken en wij hebben kaartjes waarvan je de nummers om kunt drukken, leuk toch. Zo is er snel weer een kwartiertje voorbij. We rijden ondertussen door de droogste woestijn vd wereld. Hij is in ieder geval stoffig dat zie je zo. Op een gegeven moment zie je ook een soortement badlands landschap ontstaan. Ziet er heel mooi uit. Het zand en de rotsen zijn rood, terra van kleur. Dan rijden we het stadje San Pedro binnen, het is ondertussen 10.00 uur schat ik. Bagage op de rug want we gaan nu eens lopend naar ons hotel. Gelukkig is het niet ver. Alle huisje die je tegen komt zijn van adobe blokken, alles heeft dan ook dezelfde kleur, de huizen, de grond en de wegen, want hier geen asfalt. Als het ook bijna nooit regent heb je ook geen verharde wegen nodig. We kunnen eerst ontbijten en dan maken zij de kamers klaar, zijn we helemaal voor. Met z{n allen aan de broodjes en dan naar de kamer. De tas een beetje omgepakt en de was ingeleverd. Dan gaan we op speurtocht door het dorp. Alle huizen zijn of een souvenierwinkel, een hotel of een restaurant. Het hele dorp leeft van het toerisme. We dwalen een beetje rond, kijken even bij een juwelier. Vereren de kerk met een bezoekje en gaan dan terug naar het hotel. We doen ook nog wat boodschappen in de supermarkt naast de deur. Na het nuttigen van een broodje en het nog eens uitproberen van mijn telefoon, die het toch echt niet doet, gaan we op zoek naar een internetcafe om weer even bij te schrijven. Rond 16.00 gaan we met de groep op excursie naar de maanvallei, we gaan met nog een andere groep, eigenlijk een beetje te veel maar oke. We rijden naar de canyons in de maanvallei en volgen daar de gids een canyon in. Het is afdalen door het zand, en dit zand is zo fijn als stof, onze schoenen zijn dan ook in een mum van tijd volledig omgetoverd in zalmroze schoenen. Ik zit al te denken , shit afdalen nu is klimmen straks, maar nee dat valt gelukkig mee. We krijgen een hele uitleg over het ontstaan van deze formaties zoveel jaren geleden, maar dat kan ik nu niet allemaal herhalen. Op een gegeven moment moeten we allemaal stil zijn en dan hoor je de wanden vd canyon kraken. Dit zijn de zoutkristallen die onder invloed van de warmte, of kou uitzetten of krimpen. We wandelen verder over de bodem vd canyon en zo nu en dan laat de gids ons iets zien of legt wat uit. Je ziet soms hele lagen zoutkristal door de rotsen lopen. Aan het eind vd canyon staat de bus weer klaar gelukkig. Dan rijden we naar het amfitheater en een mooie duin en door naar de 3 zusters en een kleine zoutmijn, die niet diep is want het ligt hier aan het oppervlak. Dan naar de death valley, deze naam is ontstaan door een Belgische priester die hier jarenlang onderzoek heeft gedaan naar de omgeving en de oorspronkelijke bewoners. Toen hij deze vallei zag deed hem dit aan mars denken. Zijn Spaans was dusdanig slecht dat de mensen morte verstonden en er dus de vallei vd dood (morte) van maakten. Het is mooi om te zien, je ziet eigenlijk een scheur in de grond. Aan de beide kanten staat de rots nog en in het midden is hij gekanteld en ligt dus op zijn zij. We zitten in een gebied waar de 2 aardvlakken tegen elkaar aan zitten te schuiven. Dit heeft soms nu en in het verleden aardbevingen tot gevolg.
Het waait er wel weer heel hard en het is er ook weer heel stoffig, nu van de grijze soort. Dan snel allemaal de bus weer in, want we gaan de zonsondergang over de maanvallei bekijken. Het is er een drukte van belang, er staan tig bussen en jeeps. Maar de kleuren zijn mooi en liggen hopelijk vast op de film. Terug in San Pedro nemen we nog snel even een bord spaghetti (duur en uit de magnetron) en gaan dan terug naar het hotel om de tas in te richten voor de rit van morgen. Onze was is bezorgd bij de verkeerde kamer, (bij Cees) dus helaas kunnen we niet alles inpakken.

Groetjes en oant sjen. Trijntje